ಒಂದು: “ಸರ್ ನಮ್ಮ ತರಗತಿಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಸಾಕು, ಎಲ್ಲಾ ಮಕ್ಕಳು ಬರೀ ಮಾತುಗಳನ್ನೇ ಆಡುತ್ತಾರೆ. ಅದು ಎಲ್ಲಿಂದ ತರತಾರೋ ಅಷ್ಟು ಮಾತು, ಅಬ್ಬ ತಲೆ ಚಿಟ್ ಹಿಡಿಯುತ್ತದೆ, ಅವರನ್ನು ಸೈಲೆಂಟ್ ಮಾಡೋದರಲ್ಲೆ ಅವಧಿ ಮುಗಿದು ಬೆಲ್ ಹೊಡೆಯುತ್ತದೆ.”
ಎರಡು: “ಸರ್ ನಮ್ಮ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಬಾಯಿನೆ ಬಿಡಲ್ಲಾ ಸರ್, ಎಲ್ಲದ್ದಕ್ಕೂ ಕೋಲೆ ಬಸವನ ತರಹ ತಲೆ ಹಾಕುತ್ತಾರೆ. ಒಂದ್ ಪ್ರಶ್ನೆ ಕೇಳಲ್ಲಾ, ಜೋರಾಗಿ ಮಾತನಾಡಲ್ಲ, ಅಬ್ಬಾ ಈಗಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಬಾಯಿಬಿಚ್ಚಿ ಮಾತನಡಿಸೋದೆ ಕಷ್ಟ”
ಈ ಎರಡೂ ಸಂಭಾಷಣೆಗಳು ಪ್ರಸ್ತುತ ತರಗತಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಿರುವುದು ಸತ್ಯ. ಒಂದೆಡೆ ತುಂಬಾ ಮಾತಾನಾಡುವ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಬಾಯಿ ಬಿಚ್ಚಿ ಮನದೊಳಗಿನ ದುಗುಡವನ್ನು ಹೇಳದ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು. ಈ ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ನನಗೆ ಹೊಳೆದಿದ್ದು ನಾವು ಶಿಕ್ಷಕರಾಗಿ ಮಕ್ಕಳೊಂದಿಗೆ ಮಾಡಬೇಕಾಗಿರುವ ಸಂವಹನ ಹೇಗಿರಬೇಕು ಎಂಬುವುದು.
ಶಿಕ್ಷಕರು ಮತ್ತು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳ ನಡುವಿನ ಸಂವಹನ ಅದು ತಾಯಿ ಮತ್ತು ಮಕ್ಕಳ ನಡುವೆ ನಡೆಯುವ ನಂಬಿಕೆಯ ಸಂವಹನವಾಗಿರಬೇಕು. ಈ ಸಂವಹನದಲ್ಲಿ ಭರವಸೆ ಒಳಗೊಂಡಿರಬೇಕು. ಪ್ರೀತಿ, ಸ್ನೇಹ, ಜ್ಞಾನ, ಹಾಸ್ಯ, ಬದುಕು ಹೀಗೆ ಹಲವು ಬಗೆಯಲ್ಲಿ ಅತ್ಯುತ್ತವಾದ ಸಂವಹನ ನಡೆದರೆ, ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ಮೇಲಿನ ಎರಡೂ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳಿಂದ ಹೊರಬರಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ ಜೊತೆಗೆ ಶಿಕ್ಷಕರಿಗೂ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಂತೋಷವಾಗುತ್ತದೆ. ಇವತ್ತಿನ ಈ ಲೇಖನದಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಸಂವಹನದ ಕುರಿತು ಚರ್ಚಿಸೋಣ.